کنج باصفا

این روزها به مدد شبکه های اجتماعی، دیگه کسی وبلاگ نمی نویسه. سریع یگ پست میذاره در کانالش و بلافاصله جماعتی همیشه در صحنه "سین" می کنند و واکنش. یا استوری میکنه که دیگه طوفان میشه والخ!

اما بلاگ پرنده هم پر نمیزنه. عین یک کوچه قدیمی بن بست که تهش پیرمرد و پیرزنی با چشمان منتظر و کم سو به تو نگاه می کنند، نگاهی عمیق و منتظر.

بااینحال این کوچه بن بست، اگرچه عابری نداره، اگرچه سوت و کوره... اما خاطرات زیادی رو برای نگارنده ثبت و ضبط کرده که خوندنش گاه چقدر آدمی رو سر ذوق میاره. البته برای من اینجوریه، شاید شما حس دیگه ای داشته باشی. برای من سفر به زمان هست، رفتن به بیش از ده سال قبل و جستجوی خودم، ادبیاتم، تکه کلامم، دوستانم، نگاهم به زندگی و همه چیز!

چقدر خوشحالم در این کوچه دنج و خلوت، آلونک باصفایی دارم و هر ازگاهی آب و جاروش میکنم...مهمان هم اگر آمد قدمش به روی چشم.

نوشته شده توسط محمد حسین در چهارشنبه بیست و یکم آبان ۱۳۹۹ |