توهم دانستن!

زندگی توی شهر های بزرگ رو دوست دارم. میدونی، انقدر سرگرم کار خودت هستی، که فرصت سرک کشیدن به کار دیگران رو نداری. اینکه از حال اطرافیانت باخبر باشی و براشون اهمیت قائل بشی، اصلا بد نیست اما لازمه ش اینه که خوش قلب باشی و به شخصیت و رفتارشون احترام بذاری.

چند سالی هست که در یک شهر کوچک زندگی میکنم. دور و ورم پر هست از آدم هایی که تا دلت بخواد وقت اضافه دارن! کارشون هم اظهار نظر کارشناسی در مورد زندگی دیگرانه. " فلانی فلا چی خرید"، " فلانی دخترش این کار و کرد"، " بچه آقای فلانی رتبه اش از پسر حاج ممد رضا بهتر شد"، " فلانی که پاش لب گوره، چرا بنایی کرد؟"، " فلانی که شاسی بلند سوار میشه پولش رو از کجا آورده؟"، " چرا اینا بچه دار نمیشن؟"، " خانم همسایه چرا انقدر طلا داره؟" در تمام این موارد هم خودشون رو کاملا عقل کل میدونن و شخصیت و تفکراتشون رو عاری از هر عیب...

نمیدونم شاید به بزرگ یا کوچک بودن شهر ربط نداشته باشه، مهم اینه که فکر آدم ها بزرگ باشه. هرچند دوستی میگفت: شهر کوچیک مثل یک حوضه و شهر بزرگ مثل دریا. اگر ماهی بزرگ میخوای، توی دریا دنبالش بگرد.

پ ن: اطرافیان، تاثیر خیلی مهمی روی رشد فکری و شخصیت شما دارن. از اینجور آدمها فاصله بگیرید

پ ن 2:مهم ترین مانع در مقابل دانستن، نادانی نیست، توهم دانستن است!

برچسب‌ها: ما آدم ها, روزمرگی, رشد, شهر کوچک یا امام هشتم...